Rozdział 7

Chcieliście wcześniej, to dodaje wcześniej ;D Mam nadzieje, że rozdział się wam spodoba... Mi się wydaje, że nie wyszedł, ale ocenę pozostawiam wam ^^ Tak tylko dopowiem, że dowiecie w tym rozdziale jaka naprawdę jest Lilianna :) 
____________________________________________

Rozdział 7 
- A-Alex- wyszeptałam i wskazałam palcem, na osobę stojącą za blondynem. Chłopak odwrócił się i otworzył szeroko oczy. Ja zareagowałam podobnie... Tylko Louis nie wiedział co się dzieje. 
- Witaj Lilianno - powiedział z uśmiechem brunet. Nie sądziłam, że jeszcze usłyszę ten głos... 
- Czego od niej chcesz?! - krzyknął Alex. Cieszyłam się, że chce mi pomóc. 
- Już sobie znalazłaś nowego kochasia? - zapytał spokojnie Paul. To było dziwne... Od kiedy on jest taki opanowany?! 
- To nie jest mój kochanek - wyszeptałam i szybko chwyciłam rękę Lou. Tak... Bałam się, cholernie się bałam. Chłopak popatrzył na mnie i ucałował w czoło. Cieszyłam się, że on i Alex są przy mnie. 
- Jasne, jasne - powiedział ironicznie czarnooki. - No! Opowiedz kolegą jaką jesteś dziwką. 
- Przestań! - tym razem głos zabrał Louis. W jego oczach widziałam złość i nienawiść. Poczułam jak łzy spływają mi po policzku. Znowu ten cholerny strach przed wyjawieniem prawdy... 
- No gadaj - poganiał mnie Paul. Wiedziałam o co mu chodzi... Ten człowiek wiedział o mnie wszystko, znał każdą sekundę mojego życia. - No chyba, że chcesz abym ja im opowiedział... 
- Nie! - krzyknęłam stanowczo. Oczy chłopców były skierowane na mnie. Właściwie to nie wiedziałam co im mam powiedzieć... Głupio mi było. Wstydziłam się.
- Chodzi o to, że... - zaczęłam niepewnie. - No wiecie... Jakiś czas temu byłam 'dziewczyną lekkich obyczajów' to znaczy, że brałam narkotyki, piłam, paliłam i... Byłam czymś w rodzaju galerianki! No i to z Paulem... To nie jest do końca tak jak myślicie. Ja wracałam z imprezy i byłam całkiem pijana  no i to ja go zatrzymałam i poprosiłam o podwózkę. On zażądał kasy, a ja nie miałam przy sobie grosza, więc no poszliśmy na układ... Chyba nie muszę tłumaczyć jaki. Paul powiedział, że powie wszystkim, że jestem dziwką, jeżeli nie zostanę z nim, a jak ucieknę to mnie zabije. Ja się bałam... - mówiąc to płakałam. Wstyd mi było... Tak strasznie bałam się ich reakcji. Kochałam tych chłopaków. Byli moimi przyjaciółmi, a Louis był nawet kimś więcej. Nie chciałam ich stracić, ponieważ tylko w nich miałam oparcie. 
- Lily... Ty mnie, nas, okłamałaś - powiedział z trudem Alex. Spodziewałam się tego. Sama sobie naważyłam piwa i teraz sama muszę je wypić. 
- Ja przepraszam! Bałam się! - krzyknęłam i zalałam się łzami. to co mówiłam było szczere! Jeszcze nikogo nie darzyłam tak wielkim uczuciem jak tych dwoje. 
- Czego się bałaś?! Ufałem ci! - blondyn był bardzo urażony. Nie chciałam go skrzywdzić. Ja naprawdę kochałam tego chłopaka... 
- Proszę cię! Jesteś dla mnie bardzo ważny! Ja nie chciałam... - mówiąc to spojrzałam na Paula. Na jego twarzy malował się uśmiech, ale nie był on szczęśliwy... Przybierał dobrą minę do złej gry. 
 Chłopak popatrzył się na mnie z bólem w oczach i przytulił mnie. Poczułam ulgę. Cieszyłam się, że mi wybaczył. Szepnęłam mu 'dziękuje' i odkleiłam się od niego. Teraz muszę przeprosić Louisa... 
- Lou... Ciebie też bardzo przepraszam! - mówiąc to, rzuciłam mu się na szyje. - Jesteś niesamowity! Kocham cię jak nikogo innego! Nie chce cię przez to wszytko stracić... 
 Brunet nic nie odpowiedział. Po prostu wtulił się we mnie i pocałował w czoło. W duchu dziękowałam Bogu, za to, że jakimś cudem, te dwie najważniejsze osoby w moim życiu, wybaczyły mi. 
- Hym - moją chwile słabości przerwał Paul. No tak, przecież on ciągle tu był... - Wygląda na to, że mamy trójkącik 

"Nie ocze­kuje li­tości,bo te­go bym nie zniosła,pot­rze­buje tyl­ko troche wy­rozu­miałości"

zróbmy taką zasadę 

5 komentarzy=8 rozdział :)